Ben azıcıktım
bir insan ne kadar kalabalık olabilir ki tek başına ?
ama hayat çok oluyordu
ışığının son deminde yorgun bir mumu
çatlaktan esen rüzgar gibi yoruyordu
değiştirdim rüzgarın yönünü
değiştirdim dünü bugünü
değiştirdim olan biteni
son kez akarken gözümden gökyüzü
serip soğuk raylara yorgun bedeni
beklemedim görüp göreceğim son treni
trenin geceyi yırtan acı düdüğü
yenemedi dudağımdaki umutlu ıslığı
direnmek için acı seslere
cebimde taşıyorum hala o mutlu ıslığı
.......
ben de çok oldum
çok olurken hayat
ve şaşırıp kaldım
bir insan ne kadar tek başındaymış kalabalıkta hayret
Kapanmaya gayret eden yaralar vardır hani; yardımsız, inayetsiz ve bir o kadar başarısız.
YanıtlaSilŞiiriniz benim yaramın kapanma başarısını azaltan türden.
Güzel ama; şiirin ne suçu var?
Elinize sağlık.
Yaralarımız tuzun gazabından uzak olsun yeter..Bir gün hepsi kapanırlar.
YanıtlaSilÇok teşekkür ediyorum.